سلام خانم ایگرگ!سلام خانم ایکس!
سلام قرص بروفن!سلام قوطی ویکس!
سلام چادر مشکی!سلام شال سیاه!
چقدر ابر بهاره،چقدر پاره ی ماه
چقدر دغدغه های هنوز توخالی
چه لحظه های کزایی،چه حال پوشالی
بروز سوسک از چاه و چاله ی حمام
و پشه های مزاحم کنار سفره ی شام
چه جوش هاست که شیرین میان این نان هاست
چقدر بار به دوش خلال دندان هاست
دراین هوای کویری،همیشه های خودم
چقدر گرد نشسته به شیشه های خودم
سلام خانم ایگرگ!سلام خانم ایکس!
سلام ارتش چینی!حکومت وایتیکس
شما خیال کن اینجا سپیده...دم زده بود
میان قالی کرمانی ام قدم زده بود
خیال کن به خودش تکُه تکُه پس نکشید
کبوتری که شبیه خودش نفس نکشید
به مرگ کانت و کتاب قطور فلسفه ام
به جان سی دی خش دار خسته ی خفه ام
به جان تو که برایم عزیز... می زاید
وآن لبی که روژش را غلیظ می زاید
همان شبی که من از آشیانه ی سردم
وبرج مهر پریدم و خودکشی کردم
صدای قابله را می شنیدم از ته چاه
که ناف بر شده بودم برای آبان ماه
وآذری که به خونش کشیده بود مرا
به پنجه های جنونش کشیده بود مرا
سلام خانم ایگرگ!سلام خانم اکس!
که وان،که تو،که تری،فور،که فایو،تاتو که سکس
بکوب چاقوی خود را به مرغ پرچیده
که لخت وسرد وکرخ روی تخته خوابیده
صدای سوت قطاری که روی شعله بلند
به روح غربت روحت دوباره آب ببند
اتاق خالی گلدار،پرده های رها
کنار عکس جنیفر لوپز نماز عشا
دلی که سیب ندارد،کسی که لک زده است
کسی به سرخی لاک تو ناخنک زده است
###
بریز بغض فرورفته را که شب آبی ست
هوا برای شکار پلنگ مهتابی ست...
